زمستان پشت در، با کوهی از الماس بیدار است و از شرم نگاه تو، توان در زدن در جان نمی‌بیند.
« مجتبی امیری »
مطالب مرتبط
- زمستان
- بارون هم میباره
- تو یه اتاق تاریک و پر از دود
- درون سینه ام یک رنگ زرد و درد جا خوش کرده اما من
- من ساده ام شبیه همین پرچم سپید
- آنی که گفت همسفر راه ماست کو ؟
- من همان خانهی متروک پر از دیوارم
- کجای راه شب ؟
- رو تخت فلزی و سرد
- خوب ترین معنی بیمار شدن
- تو میآیی و من
- کدام کودک از کدام خانه دل برید و رفت
- دلی در جنگ با آتش
- خسته از رنج روزها و حبیب
- سوگوار روزهای تلخ بودیم و نمیدیدیم
تا به حال هیچ دیدگاهی در این مطلب ارسال نشده است شما اولین نفر باشید
