روز نوشت - نوشتنی

به تابلوی هشتمین خیابان چشم دوخته ام، به مقتول بعد از جان سپردنم.
به تاریکی کوچه های شخصی آدم های آن طرف دیوار .
به مرگ ِ ستاره های آسمان ِ در اسارت ِ ابرها .
به سیاهی باران های غوطه در اسید .
به کلاغ های منقرض شده‌ی شهرک های بالا نشین و به قاصدک‌های راه گم کرده در شلوغ ترین شهر ِ وطن .

« مجتبی امیری »

!i