کاش باور نمیکردم، تپش قلب پروانه ها خاموش و خیابان رویاهایم به باتلاقی عمیق ختم شده .
کاش زندگی هنوز در جریان بود … !
« مجتبی امیری »
من اینجا از تمام کوه‌های برفی و سرد ِ رفاقت، دور و تنها در پسِ پستوی تاریک و نمور واژه هایم، زنده می‌مانم .
ولی خوب، عاقبت من در میان حرف‌هایم، از تو هم گاهی درون سینه ام با گرمی دستان و چشمانت نشانی بود .
پ ن : از یاد رفتیم ولی از یاد نرفتین .
پ ن : یه روز دلم میگفت بنویس و کمک کن چراغ و قلم دوستانت هم روشن باشه .
اما انقدر تلخی و حرف و رفتارها و دسته بندی و تیم تشکیل دادن و زخم زدن دوستانی که فکر میکردم دوست هستن بود، که دفترم برداشتم و تو قفسه‌ی کتابخونه‌ی دلم گذاشتم و خواستم دیگه نوشتن نباشه، اما نشد، آخه من با نوشتن خودمو پیدا کردم و با تایپ کردن زندگیمو جلو بردم .
« مجتبی امیری »
من در خودم از سیلی پر خون ِ سپیدار به چشمان پر از گریه‌ی خورشید گریزانم و هر لحظه برای رخ دیوانه‌ی یک عاقل دل کنده از این دشت، به کاخ و یل و‌کوپال پر از قدرت ابلیس سخن بردم و فرمود، خدا جای دگر رفته و‌من تا ابد انگار خدای همه‌ی مردم پر کینه ام هر روز .
با خنده به او گفتم و یک‌شیشه‌ی لبریز محبت به دلش دادم و آدم شد و خندید و به ما گفت؛ تا خنده در این خانه و این شهر از این سینه به آن سینه شناور شده، من میروم و کوه بمانید و به گوساله نبندید دلی .
« مجتبی امیری »
به نگاهی که پس پنجره، این کودک ترسیده و گِل دیده نفهمید، که هست .
قسم و آیه بگویید که این دیو سه سر از ته این کوچه به سلاخی لبخند، رسیده .
بنویسید که این بار خدا هست ولی قصه‌ی شب را به کجا میشود انداخت؟
که این زخمی و بی دست برای بغل ِ مادر خوشبختی ِ خورشید دوان بود و به چاه غم دیوانگی و دشمنی دوست رسید .
پیش تر در پس ِ یک باغ پر از سیب، برای پسر حضرت بیگانه نوشتیم، که دیدار شب و‌روز محال است و نوشتیم که این دست پر از مهر، همین روز مرا تا دم یک تیغ پر از خون و پر از درد رها کرد و به دیوار و یکی سنگ سیاه و همه‌ی زخمی این باغ پر از نخل ِ بدون ثمر انگار جفا کرد .
« مجتبی امیری »
بیا جانی به جان من نماند امشب
که با یک کاسه‌ی انگور و ظرف خالی از مستی
تمام شب، به دنبال نگاه تازه‌ای در شهر میرقصم
بدون لحظه‌ای احساس دلتنگی برای روزهای پیش …
به دنبال تو‌میگردم
به دنبال تو از این سو به آن سوی سیاه شهر
برای دیدن روی گُل ِ ماهی که آن بالا کنار قاصدک های سپید و ابرهای شیشه ای دارد دوباره ساز شب را کوک می‌سازد، اذان گفتند … .
یکی، یک روز می‌آیی و من تا صبح، در آغوش چشمانت، کنار گوهر و یاقوت و الماس نگاهت از رسیدن تا خود خوشبختی لبریز در پاییز میخوانم
تو می‌آیی و میدانم که یک روز عاقبت شب ها برایم مرگ رویا نیست .
تو‌می آیی و میدانم که آخر زندگی لبخند را از کوله‌ی شیرین خود، جایی کنار گونه‌ی سرخ و پر از امید، می‌کارد .
تو می‌آیی و من با شعر‌هایی سرکش و لبریز از پرواز و خوشبختی، برایت خانه‌ای از بیت‌های نئشه از مستی بنا کردم .
تو یک روز عاقبت سر میرسی و رنج‌های روزهای کهنه و آن آدم بی‌مهر، می‌میرند .
و ما با عطر شب‌بوهای مجنون زندگی را در نگاه برگ‌ها و‌خش خش پاییز و در تُنگِ نگاه چشمه‌ای پرآب، میسازیم.
« مجتبی امیری »
تو باور داشتی، خدایی هست و میگفتی نقشه ی گنجی درون مشت هایت داری .
سال ها جماعتی همراه تو گام برمیدارند اما راه به بهشت نمی رسد .
« مجتبی امیری »
برای فراموش نشدن چاره ای جز رقصیدن و فریاد زدن و جنون سراغ ندارم .
اما تمام این ها بدون دلدار و دوستانی خوب بی معناست .
کسانی که یک روز، ساده از کنار تو‌عبور می‌کنند
« مجتبی امیری »
از آن روز که خلوتم را از رقصیدن با دیوانه‌ها عزیزتر یافتم
مرا نشان هم دادند و دیوانه خواندند … !
« مجتبی امیری »
از خاطر برده ام بغض و پرسه های شبانه را اما هنوز تاریکی و سکوت به تنم رنگ سکون می‌دهد .
هنوز نیمه شب از خواب میپرم و میان تکه های لمس شدنی صفحه ای شیشه رویای روزهای پیش رو را دنبال میکنم.
گاهی فکر میکنم که میان سینه ام، همان جا که خاکستری و خاموش و بی جان میشناختمش، شعله ای باقی مانده .
آتش کوچکی که چراغ امید را درونم روشن میکند و خیال لبخندی تازه و همیشگی برایم به ارمغان می آورد.
این لمپای* کوچک کنج دلم به رختی نو دلبسته، به دست‌هایی ماندنی و قدم‌هایی هم مسیر ِ روشنایی فردا .
خیال میکنم هنوز میشود به مسیرتازه ای قدم نهاد و شعر ها را در دل دشتی وسیع، کنار رودخانه ای زلال، که همسفر همیشگی فرداست، روشن نوشت .
خیالی که باور قلبم را از نیستی دور میکند و جانی برای بیدار شدن، به تنم می‌بخشد .
شاید هنوز میتوانم کنار همسفری لبریز ِ ماندن، جنون را به آغوش بکشم و تا رسیدن به دماوند آرزوها، سر از پای نشناسم .
شاید هنوز میتوان به بودن او که #باید، امید داشت و هر روز فریاد سر داد : او که باید، باید، آید .
« مجتبی امیری »
گاهی جنون تا استخوانم رسوخ میکند و واژه ها بی اجازه پایین می‌پرند.
گاهی خودم نیستم که فریاد میکشم و بغض هایم را بالا می آورم .
« مجتبی امیری »
